Γρηγόρης ΚεντητόςΣτο μικρό χωριό Woolpit της Σαφολκ, τον 12ο αιώνα, την εποχή της πολιτικής αστάθειας που έμεινε γνωστή ως «Αναρχία», δύο παιδιά εμφανίστηκαν ξαφνικά δίπλα σε λάκκο για λύκους. Το δέρμα τους είχε πρασινωπή απόχρωση, τα ρούχα τους ήταν από ύφασμα άγνωστο στους ντόπιους και μιλούσαν μια γλώσσα που κανείς δεν καταλάβαινε.
Οι χωρικοί τα οδήγησαν στο σπίτι του άρχοντα της περιοχής, του Richard de Calne. Τα παιδιά αρνήθηκαν κάθε φαγητό μέχρι που είδαν ωμά κουκιά. Τα έτρωγαν με λαιμαργία, ώσπου σταδιακά άρχισαν να δοκιμάζουν και άλλα φαγητά. Τότε το πράσινο χρώμα του δέρματος άρχισε να υποχωρεί.
Το αγόρι, πιο αδύναμο και ευάλωτο, πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα. Το κορίτσι επέζησε, έμαθε αγγλικά και αργότερα παντρεύτηκε έναν άνδρα από το King’s Lynn, σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από το χωριό. Από εκείνη μάθαμε ότι προέρχονταν από τη Γη του Αγίου Μαρτίνου, έναν τόπο όπου επικρατούσε αιώνιο λυκόφως και όλοι οι κάτοικοι είχαν πράσινο δέρμα.
Οι πρώτες καταγραφές και οι διαφορές τους
Η ιστορία σώζεται μέσα από δύο μεσαιωνικές πηγές. Ο William of Newburgh, στο έργο του *Historia rerum Anglicarum* γύρω στο 1189, περιγράφει τα παιδιά και τονίζει την αναφορά στις καμπάνες που άκουσαν πριν χαθούν. Ο Ralph of Coggeshall, στο *Chronicon Anglicanum* περίπου το 1220, αναφέρει ότι τα παιδιά βγήκαν από μια στοά και φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του Richard de Calne. Και οι δύο συμφωνούν στη βασική περιγραφή και στο γεγονός ότι η κοπέλα επέζησε και αφομοιώθηκε στην κοινότητα.
Το χωριό Woolpit, που το όνομά του προέρχεται από τον όρο «wulf-pytt» – λάκκοι για λύκους – βρίσκεται επτά μίλια ανατολικά του Bury St Edmunds, εκεί όπου πιθανόν ακούστηκαν οι καμπάνες που περιγράφει η κοπέλα. Σήμερα, το σήμα του χωριού φέρει ακόμη τη φιγούρα των πράσινων παιδιών.
Ιατρικές και ιστορικές ερμηνείες
Η πιο διαδεδομένη θεωρία είναι ότι τα παιδιά υπέφεραν από χλωρίωση, μια μορφή σιδηροπενικής αναιμίας που προκαλεί πρασινωπή χροιά στο δέρμα και υποχωρεί με τη σωστή διατροφή. Η περιγραφή ότι το κορίτσι ανέκτησε το φυσιολογικό της χρώμα όταν άρχισε να τρώει κανονικά υποστηρίζει αυτή την εκδοχή.
Άλλη υπόθεση αναφέρει ότι τα παιδιά ήταν Φλαμανδοί πρόσφυγες από την περιοχή Fornham St Martin. Στη διάρκεια των συγκρούσεων του 1173, πολλοί Φλαμανδοί εκδιώχθηκαν ή σφαγιάστηκαν. Τα παιδιά μπορεί να χάθηκαν, μιλούσαν φλαμανδικά και φορούσαν διαφορετικά ρούχα, κάτι που για τους ντόπιους φάνηκε ξένο και ανεξήγητο.
Υπάρχουν επίσης θεωρίες για δηλητηρίαση από αρσενικό, καθώς η έκθεση σε βαρέα μέταλλα μπορεί να αλλοιώσει το χρώμα του δέρματος, ή για έλλειψη ενζύμου G6PD που σχετίζεται με τα κουκιά. Ωστόσο, καμία από αυτές δεν εξηγεί πλήρως όλα τα δεδομένα των πηγών.
Λαογραφικές και φανταστικές εκδοχές
Η αφήγηση συνδέθηκε και με τοπικές παραδόσεις για υπόγειους κόσμους και νεράιδες. Το πράσινο χρώμα, οι καμπάνες και η διέλευση από στοά παραπέμπουν σε μοτίβα της κελτικής μυθολογίας για «άλλους κόσμους». Οι πιο τολμηρές θεωρίες θέλουν τα παιδιά να είναι όντα από παράλληλες διαστάσεις ή ακόμη και εξωγήινοι, ερμηνείες που ενισχύθηκαν στους νεότερους χρόνους χωρίς, όμως, ιστορική τεκμηρίωση.
Η πορεία του μύθου στον χρόνο
Κατά τον 16ο αιώνα, ο William Camden θεώρησε την ιστορία φάρσα, ενώ τον 17ο αιώνα ο Robert Burton και ο Francis Godwin ενσωμάτωσαν τον θρύλο σε έργα που έφεραν στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Το 20ό αιώνα, ο Herbert Read έγραψε το μυθιστόρημα *The Green Child*, δίνοντας λογοτεχνική υπόσταση στην αφήγηση. Σήμερα, η ιστορία αναφέρεται σε βιβλία, άρθρα, ακαδημαϊκές μελέτες, αλλά και στη μουσική και το θέατρο.
Το Woolpit συνεχίζει να προσελκύει ερευνητές, συγγραφείς και ταξιδιώτες που αναζητούν τα ίχνη του θρύλου. Το μυστήριο, παρότι έχουν διατυπωθεί πολλές λογικές εξηγήσεις, παραμένει ανεξίτηλο και γοητευτικό.
Διαβάστε ακόμα
Η ιστορία του πώς ο σκύλος έγινε ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου
Το παράδοξο του Αχιλλέα και της χελώνας που μπέρδεψε τη λογική για δυόμισι χιλιάδες χρόνια