Ο καθρέφτης δεν μαντεύει τίποτα. Απλώς επιστρέφει το φως που τον αγγίζει. Αν έστω μία λοξή ακτίνα φτάσει επάνω του, κάποιος σε πλάγια θέση θα σε δει.
Καλύπτεις το πρόσωπο με σεντόνι και η ευθεία γραμμή ανάμεσα στα μάτια σου και στον καθρέφτη μπλοκάρεται. Το σώμα όμως σκορπίζει ακτίνες προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα χιλιοστό ώμος, παπούτσι, περίγραμμα αρκεί για να στείλει φως στον καθρέφτη και να επιστρέψει στο μάτι του παρατηρητή.
Ο νόμος είναι απλός. Γωνία πρόσπτωσης ίση με γωνία ανάκλασης. Σαν μπάλα μπιλιάρδου που χτυπά τοίχο και φεύγει συμμετρικά. Αν μπορείς να χαράξεις στη φαντασία σου μια γραμμή από εσένα προς τον καθρέφτη χωρίς να συναντήσεις το σεντόνι, υπάρχει εικόνα.
Το σεντόνι σταματά την ευθεία. Δεν σταματά τις λοξές διαδρομές. Ακόμη και η σκιά πάνω στο ύφασμα προδίδει όγκο και κίνηση, επειδή το φως πάνω στο σεντόνι ανακλάται διάχυτα και μέρος του φτάνει στον καθρέφτη. Έτσι ο άλλος διαβάζει παρουσία ακόμη και χωρίς καθαρά χαρακτηριστικά.
Οι καλοί καθρέφτες έχουν λεία επιφάνεια και μεταλλική επίστρωση που δίνει κατοπτρική ανάκλαση. Αν η επιφάνεια ήταν τραχιά, θα είχες θολή διάχυση και όχι καθαρό είδωλο. Η λείανση κρατά τις ακτίνες τακτοποιημένες, οπότε οι γωνίες κάνουν τη δουλειά τους.
Γιατί ο άλλος σε βλέπει ενώ εσύ δεν βλέπεις τίποτα
Εσύ κοιτάς το σεντόνι και δεν έχεις οπτική επαφή με τον καθρέφτη. Ο παρατηρητής στέκεται αλλού. Οι ακτίνες που ξεκινούν από το πλάι σου φτάνουν στον καθρέφτη και επιστρέφουν ακριβώς προς εκείνον. Σχηματίζεται τρίγωνο εσύ καθρέφτης παρατηρητής. Αν το τρίγωνο δεν κόβεται από το ύφασμα, το είδωλο υπάρχει.
Για να χαθείς τελείως θα έπρεπε να μπλοκάρεις όλες τις στερεές γωνίες γύρω σου και να μειώσεις τη διάχυτη φωτεινότητα του χώρου. Πρακτικά κάτι πάντα ξεφεύγει. Μια χαραμάδα, ένα περίγραμμα, μια αμυδρή λάμψη επάνω στο ύφασμα. Όσο υπάρχει διαδρομή φωτός, υπάρχει και αντανάκλαση.
Κράτησε το απλό. Ο καθρέφτης δεν βλέπει. Ο καθρέφτης αντανακλά. Αν μια ακτίνα τον φτάσει, σε δείχνει. Αν δεν τον φτάσει, δεν υπάρχει εικόνα. Τόσο απλά.
